ترازنامه در حسابداری بازرگانی به چه صورت است؟

ترازنامه در حسابداری بازرگانی به چه صورت است؟، ترازنامه صورت وضعیتی است که با ارائه گزارشی از سرمایه، دارایی‌ها و بدهی‌های شرکت بازرگانی در یک زمان، اطلاعات مربوط به منابع و تعهدات اقتصادی و حقوق مالی صاحب سرمایه را مشخص می‌نماید. در واقع ترازنامه شکل بسط داده شده معادله اساسی حسابداری (سرمایه + بدهی = دارایی) است.

از آنجایی که ترازنامه به نوعی معرف وضعیت مالی شرکت بازرگانی در مقطع زمانی مشخصی است، آن را با نام صورت وضعیت مالی نیز می‌شناسند. در ترازنامه معمولا دارایی‌ها به ترتیب سرعت آنها در تبدیل شدن به وجوه نقد و بدهی‌ها بر طبق زمان سررسید مربوطه طبقه بندی و گزارش می‌شوند.

در ترازنامه هر یک از طبقات اقلام مذکور به صورت زیر گزارش می‌شود ( ترتیب طبقات در تهیه ترازنامه):

دارایی‌های جاری:

دارایی‌های جاری در سیستم حسابداری بازرگانی عبارت است از نقدینگی شرکت و سایر دارایی‌هایی که انتظار می‌رود در طی یک سال به وجه نقد مبدل خواهند شد، به فروش خواهند رفت یا مصرف خواهد شد. اقلام دارایی‌های جاری عموما به ترتیب نزول نقدینگی در صورت وضعیت مالی (ترازنامه) طبقه بندی می‌شوند، مثل: موجودی نقد شرکت – موجودی کالای شرکت – سرمایه گذاری‌های کوتاه مدت شرکت.

دارایی‌های غیرجاری:

دارایی‌های غیرجاری یا به عبارتی دارایی‌های بلند مدت به آن قسم از دارایی‌ها گفته می‌شود که هدف شرکت، نگهداری و بکارگیری آنها در سال‌های متمادی است؛ دارایی‌های غیرجاری (بلند مدت) را دارایی‌های ثابت نیز می‌نامند. دارایی‌های غیرجاری خود به سه نوع طبقه بندی می‌شوند.

دارایی‌های غیرجاری که به ترتیب غیرجاری تر بودن و طولانی تر بودن عمرشان گزارش می‌شوند؛ مانند زمین – ساختمان – ماشین آلات – اثاثیه – وسایل نقلیه و… دارایی‌های غیر جاری نامشهود مثل سرقفلی – حق الامتیازها؛ و دارایی‌های غیرجاری که برای کسب سود و بهره خریداری شده اند؛ مانند خرید اوراق قرضه سایر شرکت‌ها ( البته مشروط بر اینکه برای فروش در یک سال آتی تهیه نشده باشند).

بدهی‌های جاری:

بدهی‌های جاری در حسابداری بازرگانی به آن دسته از تعهدات شرکت گفته می‌شود که پیش بینی می‌شود حداکثر طی یک سال از محل دارایی‌های جاری شرکت و یا ایجاد بدهی جاری دیگری باز پرداخت یا تسویه شوند. بدهی‌های جاری معمولا به ترتیبی که پیش بینی می‌شود  تسویه شوند در ترازنامه طبقه بندی خواهند شد؛ همچون حساب‌های قابل پرداخت – مالیات قابل پرداخت.

بدهی‌های بلند مدت:

بدهی‌های بلند مدت در حسابداری بازرگانی به آن دسته از تعهداتی اطلاق می‌شود که پیش بینی می‌شود شرکت نتواند طی یک سال از محل دارایی‌های جاری خود و یا ایجاد بدهی‌های جاری دیگری آنها را بازپرداخت و یا تسویه نماید؛ مانند اوراق مشارکت قابل پرداخت – اسناد قابل پرداخت بلند مدت.